Depilacja laserowa jest to proces usuwania zbędnego owłosienia przy pomocy impulsów światła laserowego. Laser niszczy elementy włosa odpowiedzialne za jego wzrost, powodując trwałą utratę włosa i destrukcję mieszka włosowego. Eksperymenty z depilacją laserową były prowadzone około dwadzieścia lat, zanim urządzenia do depilacji stały się dostępne na rynku, w połowie lat 90 zeszłego stulecia.

Goldman wraz z współautorami po raz pierwszy, w 1963 roku, opisali obrażenia pigmentowych mieszków włosowych przez działanie lasera rubinowego [1]. W roku 1983 Oshiro i Maruyama zauważyli, że w trakcie kuracji leczenia znamion z zastosowaniem lasera rubinowego, następowało wypadanie włosów [2]. Jednakże działanie lasera, wpływające na mieszki włosowe, powodowało poważne uszkodzenie naskórka.

Teoria selektywnej fototermolizy opracowana przez Andersona i Parrish w roku 1983 stwierdzała, że laser o określonej długości fali, oraz czasie trwania impulsu świetlnego, może wybiórczo uszkadzać konkretne chromofory [3]. Wykorzystując tę teorię, można opracować laser, który selektywnie zniszczy zadany cel, oszczędzając przy tym otaczającą tkankę.

W roku 1996 Grossman wraz z współpracownikami wykorzystali laser rubinowy w normalnym trybie i przedstawili pierwsze zastosowanie teorii Andersona i Parrisha do usuwania włosów [4]. W roku 1998 Dierickx i współpracownicy opublikowali raport z dwuletnich badań, wykazując długoterminowe, trwałe usuwanie owłosienia z nowo utworzonego lasera [5] .

Dzisiejsze środowisko dermatologów powszechnie akceptuje skuteczność depilacji laserowej a zabiegi depilacji laserowej są powszechnie praktykowane w klinikach, gabinetach kosmetycznych czy instytutach SPA. Powstało wiele opracowań w literaturze dermatologicznej badających metody depilacji laserowej, a także potwierdzających bezpieczeństwo oraz skuteczność [6], [7].

Bibliografia